Wue aan die Parfuumrivier
ons drom saam onder die sambreel van ‘n banyanboom
toe neem ‘n gids ons na die soom van ‘n vervalle franse kolonie
saam stap ons deur digtheid van tyd, na die mark waar bome
regop teen die rug van die middag staan. dis donker hier
‘n spinnekophaal tot by die sesde reël van die gedig
en die poort van porselein – anderkant die rivier ‘n sitadel
‘n toegeslikte fort en ‘n draketand. voëltjieroepers koer
om die digter se vervalle koloniale huis
sy berg van gebed en rysvelde lê anderkant die geroep
in die dagboek van huisarres hoor ons die mot se dreunsang
ook die neerslag van vlugtende voete oor die hangbrug
alles om ons heen vergaan en hoor ons weer hoe stil is die lig.
© Melanie Grobler. 2011
baie dankie Elizabeth!
Hou van die atmosfeer wat jy in hierdie gedig skep en hoe die stilte amper sigbaar word.