De Waal Venter. Dink deur
Dink deur
Met sy gesig
op die harde, gladde oppervlak
het hy gelê.
Hy was nie dood of bewusteloos nie,
maar hy’t doodgewoon probeer om weg te sink
in die grond.
Hy het probeer
om by die grond in te dink,
die ding wat jy as werklikheid kan beskryf,
of syn, as jy dit meer menslik wil laat klink.
Sy neus het begin pyn
en sy voorkop het koud gevoel.
Hy draai sy kop effens –
‘n beweging trek sy aandag:
dis sy moeder se bruin skoene
aan haar voete,
hulle beweeg reëlmatig, doelbewus
soos sy loop.
Hy staan op die kant van die stootwaentjie,
kyk hoe sy kleinboet
‘n stadig groeiende borrel
uitstoot langs sy fopspeen.
Hulle beweeg verby die stank
van ‘n taamlik ryp hondebesigheid;
‘n kar ry verby
en verander van rat,
‘n voël vaar die lug in
met iets in sy bek.
Sy moeder se bruin oë
beheer die wêreld.
Hy vertel haar dikwels wat hy dink,
maar party gedagtes hou hy vir homself.
Hy weet regtig eintlik nie wat hulle beteken nie.
© De Waal Venter, 2012
