Die groen ghoen*
Nie brood nie
ook nie geld nie,
ek wou net
móés net,
dáárdie boekie
albastergroot-oog lees;
ek wou dit in my hande hou
met dit in die bed sit
by broos kerslig wou ek weer
die stem van die voorleser
op die radio hoor
dit is al wat ek wou hê.
Meneer Mike, het blank, maar ondermynend
die boekie uitgeteken,
dit vir my pa toegedraai, ek reken
dit was sy lojale verset:
“Ag, Here, Robert,” het hy gesê
“dis tog net ’n kind, en ’n boek,
wie kan vir só iets nee sê?”
één man kan ’n verskil maak
één man kan jou ten volle mens maak
één man kan anderpad kyk.
Ek het my hande ontsmet
voor ek aan die boek wou vat,
en daar het geen spoor van my
tussen die bladsye agtergebly
miskien kon net my vingerafdrukke vertel
van my geheime omgang met die verbode boek van die bestel
maar dié boek het gereis
uit sy bleek, bang, benoude bestaan
in ’n blanke, blonde, blou-oog biblioteek
tot in die vaal lokasies van ’n kind
se wilde verbeelding, grense oorgesteek,
hom heel tuis in die veronderstelde vreemde bevind…
één man kan ’n verskil maak
één man kan, sonder vertoon verset,
één keer, God nee, skree!
Mike was ʼn goeie man, dis maar al.
(*Die gedig verwys na ’n insident toe ek, kleintyd, na die radio-voorlesing van P. H. Nortje se Die groen ghoen , dié boekie wou lees, maar die biblioteek op my geboortedorp was toe slegs vir een rasgroep gereserveer. My pa se werkgewer het egter die boekie uitgeneem en dit aan my geleen.- CdP)
Jou gedigte is soos ‘n spieel, Clinton. Inderdaad “the applause of a single human being can change the course of a life.”. Goed!
Dit is roerend en pragtig geskryf. Wel gedaan.