Vir steg in, En enda väldig sal,
tyst och tom, där golvets yta låg
(“Palastet”, Tomas Tranströmer)
Ons stap in. ’n Yslike groot saal,
stil en leeg, waar die vloeroppervlak
uitstrek soos ’n verlate skaatsbaan.
Al die deure is toe. Die lug is grys.
Skilderye teen die mure. Ons sien tonele,
leweloos saamgedring: skilde, weegskale
visse, vegtende gestaltes in ’n
doofstom wêreld aan die anderkant.
’n Beeld is geplaas in die leegte:
eensaam in die middel van die saal ’n perd,
maar eers merk ons hom nie op nie
want ons is oorweldig deur al die leegheid.
Sagter as asemhaling in ’n dop
is geluide en stemme hoorbaar uit die stad
malend in die verlate ruimte,
murmelend en soekend na mag.
Ook iets anders. Iets duisters
verskyn op die drempels van ons vyf
sintuie sonder om daar oor te gaan.
Sand loop in al die stil glase.
Dit het tyd geword om te roer. Ons loop
na die perd. Hy is yslik,
swart soos yster. ’n Beeld van mag self
wat oorgebly het toe die vorste weggegaan het.
Die perd sê: “Ek is die Enigste.
Die leegte wat op my gery het, het ek afgegooi.
Dit is my stal. Ek groei stadig.
En ek eet die stilte hierbinne.”