Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

 

 

 

 

Met vrese soos met verse

 

“… dat hy altyd eensaam
met sy vrees
om kosbare dinge tussen
hulle sou wees.”

Moenie bang wees vir dié eensaamheid nie, want
juis dít gee spesiale waarde
aan kosbare dinge.

 

Febe

 

Stellenbosch, 30 Mei 1990

 

Dit staan voor in die dun hardeband-Raka

wat Febe my op my 19de verjaardag gegee het

in Simonsberg-manskoshuis

waar die vrees om kosbare dinge

ten alle koste onder ’n alkoholwalm

skynmanlikheid versteek is

en eensaamheid soos silwer munte

en halwe leuens

geval het

in die blou tiekieboks

langafstand Sondagaand

na Pretoria.

 

Wanneer ek Febe se opregte skoonskrif

op die verbruinde bladsy sien,

kan ek nie alles niks noem nie, maar

op 30 Mei, dertig jaar later, tref

die brose onvertaalbaarheid

van die vreemde kosbaarheid van 1990

en Kamer 44 in Simonsberg my,

onthou ek die penarie van 19

die einde van onskuld

met ’n wye, droewe wit land

soos ’n koorsdroom agter my

’n verdoemende verlede wat anderkant

die sneeublindheid van nuwe hoop wag.

 

Dertig jaar later weet ek niemand

kan Van Wyk Louw,

die Digters van Dertig of Voëlvry,

Koki, Febe of my

uit die verbeelde kou van “Afrikaner” bevry

nie daar is geen

geloofwaardige verdraaiing

van ons skelmdier-verlede nie geen

nuwe beryming van polities verdagte metafore nie geen

Raka-remix met ’n sick beat

wat die Twitterbots van die hede

en die slawedrywers

van honger en dors

kan swaai nie.

 

Dertig jaar later is die outydse vrees

om kosbare dinge

– die majeurwense van mineurmense –

net ’n dowwe klop

in die donker bors tot

ek alles een helder herfsdag

weer oopslaan en besef

ek is steeds op pad

met die dronk skatkaarte van gedigte

in die lanternlig van ou wonde

op die bloedspoor

na komvandaan.

 

© Danie Marais, 2020