Magmoed Darwiesj. Vertaling uit Engels in Afrikaans. Vert. deur Bester Meyer
Sonnet I
As jy die eindtoon is van wat god my vertel: Wees die voornaamwoord
wat die verdubbeling van die “ek” onthul. Geseënd is ons nou dat die
amandelbome die voetspore van die verbygangers verlig het
hier op jou oewers, waar korhoenders en duiwe bo jou fladder.
Jy het die lug met ’n gasel se horing deurboor, sodat woorde as dou
deur die natuur se are kon vloei. Wat is ’n gedig se naam vóór
die dualiteit van skeppingsdaad en (die) waarheid; tussen ’n afgeleë hemel
en jou sederbed – wanneer bloed smag na bloed, en marmer hunker?
’n Mite sal rondom jou in die son moet baai. Hierdie sameskoling, hierdie gode
van Egipte en Sumerië verklee, en verander hulle dae se name onder palmbome
en volvoer die reis na rym se einde toe …
Tog moet my lied asemhaal: digkuns is nie digkuns – en prosa nie prosa nie:
Ek het gedroom dat jy die eindtoon is van dit wat god my vertel
toe ek julle (al)twee in my slaap gesien het – en gevolglik – was daar woorde …
If you are the last of what god told me, be
the pronoun revealed to double the “I”. Blessedness is ours
now that almond trees have illuminated the footprints of passerby, her
on your banks, where above you grouse and doves flutter
With a gazelle’s horn you stabbed the sky, then words flowed
like dew in nature’s veins. What’s a poems name
before the duality of creation and truth, between the faraway sky
and your cedar bed, when blood longs for blood, and marble aches?
A myth will need to sunbathe around you. This crowdedness,
these gods of Egypt and Sumer under palm trees change their dresses
and their days’ names, and complete their journey to the end of rhyme
And my song needs to breath: poetry isn’t poetry
and prose isn’t prose. I dreamt that you are the last of what god told me
when I saw you both in my sleep, then there were words …
Sonnet II
Toe jy jou skaduwee na die rivier toe gedraai het
het jy dalk slegs duisterhede van die rivier gevra. Daar word die takbok,
met die water van ’n voortvlugtende wolk, deur ʼn bietjie herfs, besprinkel –
dáár – op dít wat jy vir ons van die krummels van die heengaan agtergelaat het.
Die melkweg is jou geheimenis – die stof van naamlose sterre
en jou geheimenis – is ’n nag in pêrels – wat slegs water illumineer.
Dít, aangesien taal verligting kan bring deur ’n enkele frase:
Ek het jou lief – die emigrant se nag tussen twee odes en twee rye palmbome.
Ek is die een wat sy môre gesien het, toe ek jou gesien het. Ek, die een wat getuie was
(– voor en na die antieke land –) van hoe die evangelies deur die laaste afgodsdienaar op
Gílead se hange geskryf (gaan) word. Ek, die wolk wat terugkeer na ’n vyeboom
wat my naam dra, soos ’n swaard wat sy slagoffer se gesig met hom saamdra.
Miskien as jy jou skaduwee na my toe draai, gee jy toe aan metafoor
as betekenis – van dít wat binnekort gaan gebeur …
Perhaps when you turn your shadow to the river you ask
of the river only obscurity. Over there a little autumn
sprinkles the stag with water from a fugitive cloud
there, on what you have left for us of departure’s crumbs
Your mystery is the Milky Way. The dust of nameless planets,
and your mystery is night in pearls that illuminate only water.
Whereas speech can illuminate with one phrase
“I love you,” the emigrant’s night between two odes and two palm tree rows
I am who saw his tomorrow when he saw you. I am who saw
gospels the last idolater wrote on Gilead’s slopes
before the ancient lands or after. And I am the returning cloud
to a fig tree that bears my name, as a sword bears the murdered’s face
Perhaps when you turn your shadow to me, you give incident
to metaphor as a meaning to what is about to happen …
Sonnet III
Wat die nag aanbetref, is ek lief vir die begin. Wanneer julle twee, hand aan hand
bymekaarkom en my, stukkie vir stukkie – een deeltjie op ’n slag – omhels
en my dan hoër neem in vlug. Bly dus my vriende, moenie haastig wees,
en op elk van my twee sye rus, soos die vlerke van ’n uitgeputte swaeltjie nie.
Die sy van beide van ons is warm, maar die fluite moet geduldig wees en
ʼn sonnet poleer, wanneer julle twee op my neerdaal as beminlike misterie –
soos ’n betekenis op die rant van naaktheid, wat, ongeskik om te arriveer,
en as ’n lang wag voor taal, my, as ʼn drumpel (ver)kies (het).
Wat die digkuns aanbetref, is ek is lief vir die spontaniteit van prosa en die verborge beeld,
sonder ’n maan vir retoriek: – wanneer jy kaalvoet loop, word rym begewe vir verbindende
spraak – en metrum breek (deur) in die hoogtepunt van ervaring.
’n Klein bietjie nag – naby jou – is genoeg vir my om vanuit my Babilon te kom,
terug – binne my wese in – my ander. Geen tuin vir my binne my nie:
En alles van jou – is jy – en, wat vanuit jou stroom, is (die) “ek”, goedgesind en vry.
Of night, I love the beginning, when you two come together
hand in hand, and bit by bit embrace me one section at a time
then in flight take me, higher. Stay my friends, don’t hurry
and sleep on each of my sides like the wings of a tired swallow
Both of your silks are hot. But the flute should be patient
and polish a sonnet, when you two decend on me as a lovely mystery,
like meaning on the verge of nakedness, incapable of arrival
and of long waiting in front of speech, it chooses me as a threshold
Of poetry, I love the spontaneity of prose and the hidden image
without a moon for rhetoric: when you walk barefoot rhyme abandons
copulating speech, and meter breaks in the climax of experience
A bit of night near you is enough for me to get out of my Babylon
and into my essence – my other. No garden form me within me
and all of you is you. And what overflows from you is “I”, the free and kind
Sonnet IV
Stadig masseer ek jou slaap. Slaap, want jy is die naam van dit wat in my is van droom.
Die nag sal sy bome kombers – en ek sal op sy aarde insluimer
as ’n gesagvoerder van ’n kortstondige afwesigheid. Slaap, en ek sal wegdryf
op druppels lig – wat lek uit ’n maan wat deur my bedek word …
Die hare van jou, bokant jou marmer, is ’n tent vir bedoeïene wat in afwesigheid slaap.
Dié wat nie droom nie. Jou paar duifies verlig jou van die skouers af
tot by jou madeliefie slaap. Slaap bo-op, en binne jouself. Bo-op jou maak
die vrede van hemel en aarde hulle gange – een vir een – vir jou oop.
Slaap wikkel jou toe (saam) met my. Daar is nie engele wat die bed dra
en geen spoke wat die jasmyn wakker maak nie. O my vroulike naam,
slaap, want geen fluit huil oor die merrie wat uit my tente ontsnap nie.
Jy is (soos) wat jy droom: Die somer van ’n noordelike land;
die verdowing van ’n duisend woude in die strooisand van slaap. Slaap,
en moenie ’n liggaam, wat ’n liggaam in my slaap begeer, wakker maak nie.
Slowly I massage your sleep. You’re the name of what’s in me
of dream, so sleep. The night will blanket its trees, and will doze off
on its earth as a master of a brief absence. Sleep and I will float
on drops of light that leak from a moon I enclose …
Your hair above your marble is a tent for bedouins who absently sleep
and don’t dream. Your pair of doves illuminates you from your shoulders
to your daisy sleep. Sleep upon and in yourself. Upon you
the salaam of heaven and earth opening up their halls one by one
Sleeps wraps you up with me. No angels carry the bed
and no ghost awakens the jasmine. O my feminine name, sleep
since no flute cries over a mare that escapes my tents
You are as you dream, the summer of a northerly land
anesthetizing its thousand forest in the pounce of sleep. Sleep
and don’t awaken a body desiring a body in my sleep
Sonnet V
Ek raak jou aan soos wat ’n eensame viool die woonbuurte van die afgeleë plek aanraak.
Geduldig vra die rivier vir sy deel van die bui,
en stuksgewys, kom ’n môre in die gedigte se aanloop verby,
sodat ek die afgeleë land kan dra, soos wat dit my dra, die reis se roete langs.
Op ’n merrie gemaak uit jou deugde, weef my siel ’n natuurlike hemel
– gemaak uit jou skaduwees – een papie op ’n slag.
Ek is die son van dit wat jy op die aarde doen – die son van my wonde
wat die granaatbloeisels in jou toegemaakte tuine verlig (het) –
Uit jasmyn vloei die nag se bloed: wit. Jou parfuum
my swakheid, en die geheim van jou, volg my soos die pik van ʼn slang.
En jou hare is ʼn tent-gekleurde-herfswind. Ek loop – hand aan hand – met taal
tot (en met) die laaste woord wat ’n bedoeïen aan ’n paartjie duiwe (kan) verkondig.
Jy – tasbaar – soos ’n viool tasbaar is in die sy van dié afgeleë plek.
En tussen jou en my spruit daar opnuut grasse van ’n antieke plek voort.
I touch you as a lonely violin touches the suburbs of the faraway place
patiently the river asks for its share of the drizzle
and, bit by bit, a tomorrow passing in poems approaches
so I carry faraway’s land and it carries me on travel’s road
On a mare made of your virtues, my soul weaves
a natural sky made of your shadows, one chrysalis at a time.
I am the son of what you do in the earth, son of my wounds
that have lit up the pomegranate blossoms in your closed-up gardens
Out of jasmine the night’s blood streams white. Your perfume,
my weakness and your secret, follows me like a snakebite. And your hair
is a tent of wind autumn in color. I walk along with speech
to the last of the words a bedouin told a pair of doves
I palpate you as a violin palpates the silk of the faraway time
and around me and you sprouts the grass of an ancient place—anew
Sonnet VI
’n Denneboom in jou regterhand. ’n Wilger in jou linker.
Dit is somer: Een van jou honderde wildsbokke het oorgegee aan die dou
en op my skouer, naby een van jou gebiede, geslaap.
En wat as die wolf dit raaksien? En ’n woud in die verte brand?
Jou slaperigheid is sterker as vrees. Die wildernis van jou skoonheid sluimer in
en ’n maan ontwaak uit jou skaduwees, om oor haar bome wag te staan.
Wat is die naam van die plek waar jou voetstappe op die grond getatoeëer is?
’n Hemelse aarde vir die groet van vrede van die voëls naby die eggo?
En sterker as die swaard is jou slaap tussen die stroomlyn van jou arms
soos twee riviere in die dromer(s)paradys – van dít wat jy jouself aandoen
op die oewers wat gedra word bo jouself. Die wolf mag dalk ’n fluit dra
en by die rivier kom huil, want, dit wat nie feministies is nie, is vergeefs –
’n Bietjie swakheid in metafoor is genoeg vir die dag van môre, sodat bessies
kan ryp word op die heining – en vir die swaard om te breek deur die dou.
A pine tree in your right hand. A willow in your left. This
is summer: one of your hundred gazelles has surrendered to the dew
and slept on your shoulder, near one of your regions, and what
if the wolf notices, and a forest burns in the distance
Your sleepiness is stronger than fear. A wilderness of your beauty
dozes off, and a moon out of your shadows wakes to guard its trees.
What’s the name of the place your footsteps tattooed on the ground
a heavenly ground for the salaam of the birds, near echo?
And stronger than the sword is your sleep between your streamlined arms,
like two rivers, in the dreamer’s paradise of what you do on the banks
to yourself carried above yourself. The wolf might carry a flute
and cry by the river: What isn’t feminized … is in vain
A bit of weakness in metaphor is enough for tomorrow
for the berries to ripen on the fence, and for the sword to break beneath
the dew
(In Afrikaans vertaal deur Bester Meyer, uit die Engelse vertaling van Fady Joudah. 2007. The Butterfly’s Burden. Washington USA: Copper Canyon Press.)