ZO SPREEKT ALLEEN EEN DICHTER
Iemand stopt de draaideur naar het verleden.
Zijn vingers wonen in de kleur van februari,
maar behoedzaam want de dagen tintelen.
Door de tuinen van zijn verbeelding
trekt de trage processie van zijn woorden.
Plots stuiven de letters verschrikt uit elkaar.
Het oor van de amfoor is een metafoor
voor het schaduwenspel van Tintoretto.
In het water wordt de kruik weerbarstig.
Hij verandert alles en lacht woedend
om het raadsel van zijn sterrenbeeld.
De bomen wandelen rustig het bos uit.
© Willem M. Roggeman