Louis Esterhuizen. Die ganske wêreld in 140 karakters

 

Iemand het jare gelede teenoor my opgemerk dat “poetry will never lie down in the grave that has been prepared for it”. En telkens staan ek verstom oor  hoe hardnekkig dié gemarginaliseerde kunsvorm op soveel uiteenlopende – en hoogs kreatiewe – maniere haar na vore dring ten einde haar voortbestaan te verseker. Neem nou byvoorbeeld die hele kwessie van mikropoësie, of te wel twitter-poësie ( “twihaikoe”) wat vinnig besig is om internasionaal een van die gewildste poëtiese uitdrukkingsvorme te word.

Daarom dat ‘n artikel deur Charlotte Cripps op The Independent se webtuiste, my oog gevang het. “Poetry in 140 characters? What would Sylvia Plath have made of tweet poems?”, begin Cripps haar relaas. “Twitter poetry (also known as “twihaiku” or “micropoetry”) is still in its early stages, but could it bring poetry back to the forefront of the modern world?” By wyse van ‘n antwoord haal sy Chloe Garner, artistieke direkteur van die Ledbury Poetry Festival aan:  “I think Twitter poems will become a new form, the modern-day version of the haiku. Poets love writing to different forms, even just as a way of exercising the poetic muscles.”

Volgens Judith Palmer, hoofdirekteur van die Poetry Society in Brittanje, die volgende: “There’s a renewed interest in the form of British poetry at the moment and the constraints of the 140-character limit play to that, in the same way as the 14 lines of the sonnet or the 17 syllables of the haiku. Twitter poems tend to be playful and are often collaborative, but they’re also good for ‘Imagist’-style observation, or philosophical musing. They can reach a wide audience in moments but they’re also ephemeral, evaporating pretty as the Twitter-feeds roll relentlessly on.”

En verskeie digters doen met gróót entoesiasme mee. Soos Benjamin Zephaniah, byvoorbeeld:  “I like to send out little treats of poetry every now and then to make people think a little bit. It’s a great way to connect daily with your audience. It is a better way of saying, ‘I’m in the shop.” En ook George Szirtes, wenner van die T.S. Eliot-poësieprys in 2004 en iemand oor wie ek onlangs nog geskryf het: “I write in Twitter because I am interested to see what a form as short and as evanescent as Twitter can do: in effect, it does anecdote and shorter forms of poetry quite well, which is why I have written some 20,000 as an experiment.”

Selfs Billy Collins, voormalige poet laureate in die VSA, spreek hom ten gunste van dié ontwikkeling uit: “Restrictions, like the rules of the sonnet, can be liberating in the right hands… So there’s nothing wrong with poets finding a new box to play in, even though Twitter has co-opted a once perfectly useful word to describe birdsong.” 

Nou ja, toe. Maar gaan lees gerus die volledige artikel by The Independent. Daar is ook heelwat voorbeeldgedigte wat aangehaal word.

Ten slotte, hier by ons aan die anderkant van die halfrond, is dié versvorm uiteraard nog maar net ‘n piepkleine tintinkie in die nes … Met die uitsondering van Clinton du Plessis, natuurlik, wat reeds verlede jaar ‘n bundel, Flitse, met twitter-verse die lig laat sien het. In die onderhoud wat Robert Pearce met hom gevoer het, het hy dié gedigte soos volg beskryf: ““Die gedigte is kort, in die trant van twitter-boodskappe. Die nuwe sosiale netwerkgenerasie se briewe in bottels wat miljoene per dag die kuber-oseaan ingestuur word.” (Lees ook Bernard Odendaal, wat eweneens sy hand al aan heel indrukwekkende sms-gedigte gewaag het, se resensie oor Flitse.)

Vir jou leesplesier volg twee mikroverse uit genoemde bundel.

***

Oes

 

Ek gerf vir jou verse om in jou hand te pas

ek pak warm woorde in jou reistas

sodat jy my kan onthou

as jy alleen aan die strooihalms van ons liefde klou.

 

***

 

Duskant

 

Die splinters van hierdie droewe land

se kruis, sit nog vas in die palm van my hand,

iewers anderkant kleur

moet ons weer die gedeelde taal van menswees leer.

 

© Clinton V. du Plessis (Uit: Flitse, 2012: Ama-Coloured Slowguns)