Aan oom Lokomotief (Genootskapper vanouds)
Lokomotief, gemotiveer
tot barstens toe,
tot meer as voorvatter,
jy wat so hoog opgegee het oor “yge taal”,
deur jou eie mense gehaat is,
so erg dat ene jou glads wou skiet
maar Piet, Paul en Klaas kon saamsleep
die hele volk agter jou maak inval
en “finnig” met die rympies saam
laat ry – jy wat stoom verloor het
oor jou Afrikaans konsuis bespotlik raak,
jou “vuurwa” soos hulle dit stel,
deur jouself “op ‘n doodloopspoor gestoot” –
jy is waarlik die swye in rangeer.
Oom Lokomotief, ou flinke stomer,
kan jy nie nou maar uitskei nie
met my betrokke te wil hou?
Lewe geblaas wil hê in ou gewrigte,
die verdiksels in die elmboë gebreek,
plaak van die tande geskuur
cholesterol uit toevoerpype geskud,
die stof van bouvallige trajekte afgespoel
sodat die staal glashelder sal antwoord
op wie daarteen tik. Bowenal geroeste reste,
klapperende tromme des doods, agtergelaat.
Lokomotief blaas nie warm én koud nie;
jy staan as blote oorlas hier,
van alle weë verwyder, infrastruktuur
op jou vermors. Dis verby,
die gloed van iedere kool gesmoor,
die asem vir ‘n fluit gesluk.
Jy’s genoeg verweer, jy’s klaar
met wat waar geloods word,
watter vrag versamel, van stapel gestuur –
jy wag, dikdom anachoreet,
hier waar jy niks, niks jou moveer nie,
behalwe net die spooktreine wat snags
soos hulle oor die netwerk spoed
wissels opruim in hul vaart
die stukkie spoor onder jou laat ril
en iewers binne daar nog ‘n klinknael skiet.
Ou stommerik, jou mense sku weg
van jou taalmanewales af.
Kan jy nie maar uitskei nie
met my weer betrokke te wil haal?
© Pirow Bekker, 2021