’n Laaste villanelle
Wanneer ek eendag in jou arms sterf
kan jy die rame oopgooi vir die wind.
Ek is die metamorf wat veerlig swerf.
Ek het ’n onvolmaakte stillewe geverf
vol sweefsterre, wat in die lug ontbind
wanneer ek eendag in jou arms sterf.
So vry, die fynstuif wat nou onbederf
soos ’n dandelion die stromings vind.
Ek is die metamorf wat veerlig swerf.
Ek sal die skaduwee van lugvoëls erf
en die gestadigdheid se gloed ontblind
wanneer ek eendag in jou arms sterf.
En ek sal strale deur die lugruim kerf,
soos wolkmutasies sweef, jou labirint.
Ek is die metamorf wat veerlig swerf.
Mag jy ’n staat van enigheid verwerf
met die Nirvana van jou binne-kind
wanneer ek eendag in jou arms sterf.
Ek is die metamorf wat veerlig swerf.
© Mellet Moll, 2022