ONVERVANGBARE WOORDEN
De wolken eten weer van het blauw.
De aarde klemt de tanden op elkaar.
Het waait nu en de motregen jaagt op
de herfstbladeren die wild ronddansen.
De tijd vertelt over zijn verste verleden.
De wind praat zachtjes tegen de struiken.
Al jaren lang verschijnt hier niemand meer
op straat wordt de stilte plechtig ingehuldigd.
De leegte leest en bevriest een naam.
De straatverlichting knipoogt.
Het gebladerte zevert onder de zware regen.
Het onweer mist zijn partituur en sluit zich op.
De schoolbel rinkelt de kinderen om de oren.
De maan valt aan stukken op het speelplein.
En de nacht blijft alweer onvoltooid.
© Willem M. Roggeman, 2023