IETS IN DE VERTE
Een dichter helpt de woorden overeind,
schrijft er zijn lichaam in het groen over
en luistert naar de ademhaling van de zee
die welsprekend ruist in al zijn ervaringen.
Want het vergt heel wat vergankelijkheid
om luid in zijn eigen stem vast te roesten,
om weer licht te worden en toch zichtbaar
tegen de kleurloze achtergrond van het niets.
Kan er dan nog sprake zijn van schrijven
wanneer alles al opgeteld en opgetekend is,
vastgespijkerd in spijkerschrift op een amulet
dat beschermt tegen elke vorm van archaïsme.
De dichter benoemt altijd iets ver in de verte,
iets dat langzaam steeds raadselachtiger wordt
maar plots wegvalt als een fragment van de tijd
en de gestalte aanneemt van een Griekse god.
© Willem M. Roggeman, 2023