De verwondering
Warme dromen, kenmerk
van een verwonderde slaper
die zijn gelijk wil halen
als een schip op een ondoordringbaar
zwarte zee zonder horizon
ze ligt op een armlengte, nauwelijks
ademend, in een ander land
een niet ontgonnen continent
van groen en blauw en goud
waar cijfers woorden zijn
en huizen spreken als de echo
na een lange ziekte.
Ongeduldig wil een hand haar
vragen stellen, afstand elimineren,
stilte verbannen. Zij zou in hem
moeten zijn wanneer hij zijn richting zoekt
in haar lichaam, ze zou moeten vloeien
als licht uit een oog, naar het hart, de lies
de hele machinatie van bloed en aders.
Vloeiend eenworden, zijn gedachten
in haar grijze cellen als lichtreclame
zoals aan de gevel van een bar
waar binnen een portret hangt van Hitchcock
vol zachtzinnige verwondering kijkend
naar een marmerblauwe maan
die langzaam door de muren heenschuift.
*
Waarheidsgetrouw portret
( bij het werk van kunstschilder Paul Van Dessel )
In de spiegel ziet hij zijn portret
eerst als een kind dat een cirkels trekt
rond de natuur, gedachten, en mensen;
hij wordt ouder maar kent geen leeftijd meer,
een zwerver die een zoeker
wordt tot op een hoogte
waar eenzaamheid niet langer
eenzaamheid betekent.
Hij schildert het model dat hem
in de spiegel vreemd is en tegelijk zo
op het lijf geschreven,
hij wil dat alles samenvalt
en ziet de voetstap van zijn eigen leven
een miniatuur van het heelal
zoals je de zee hoort in een schelp
dicht tegen je oren aangedrukt
en hij schildert de golven, oneindiger
dan alle leven voor en na hem, hij ziet
in zijn verbeelding de weg als een brede rivier
met achter elke bocht een nieuw vergezicht
dat de ogen pijn doet.
Hij blijft niet blind voor de strijd
en realistisch schildert hij de listen
en gevechten van goed tegen kwaad
als goden die elkaar het licht niet gunnen.
Maar jij bent het leven
en jij bent de sluier, schreef Kahlil Gibran, en:
de schoonheid is de eeuwigheid die in een spiegel
zich zelf beschouwt. Maar jij bent de eeuwigheid
en jij bent de spiegel.
Voor hem is de waarheid geen uitdaging meer
de dood geen nood
maar een antwoord tegen de leugen
en het valse, een klok die tikt
en de werkelijkheid dichterbij brengt,
terwijl anderen zichzelf nog niet gevonden hebben.
Een zelfportret is een afspraak,
die nooit eindigt.
© Guy van Hoof / 2014
 Guy van Hoof werd geboren en woont in Antwerpen, België. Hij was redacteur of medewerker van tientallern tijdschriften in Vlaanderen en Nederland. Publiceerde zeven dichtbundels, essays over schrijvers, een Literaire Gids voor Antwerpen, teksten voor monografieën over beeldene kunstenaars. Hij won de Poëzieprijs van Blankenbergen en die van Sint Truiden. Er verscheen een bundel van hem in Polen waar hij gedichten ging lezen, vertalingen in het Frans in Sources, tijdschrift van Maison de la Poësie Namur, in het Zuid-Afrikaans, en vele gedichten in bloemlezingen. Hij werkt graag samen met beeldende kunstenaars en is ook geïnspireerd door jazzmuziek. Titels van bundels o.a. Verschuivingen, De wetten van Copernicus, Bestand, Wat je niet verwacht, Zwarte Vijvers, Bekentenissen. www.guyvanhoof.be, wikipedia ,facebook. Over zijn werk verschenen drie essays. Recente publicaties: Interviews met Willem M.Roggeman, een essay over de dichter Frank Decerf. |