DE HAMERTJES VAN RAMEAU
Want alles wat in woorden verborgen zit
vergroot het raadsel van de werkelijkheid.
Zo wordt een schaduw verder opgejaagd
door de wind en dwaalt een Franse gestalte
in de spiegel van zijn klankrijk bestaan.
Maar een verspringend tijdsverloop
klinkt opzwepend in het klavecimbel,
wordt vastgeschroefd in het ogenblik.
En de zee spat uiteen op de rotsen
van de verwondering, waaiert open
tot doorzichtige druppels weemoed.
Iemand verplaatst nog gauw dit nu.
De verraste wereld begint te zingen.
De sterren herhalen alleen hun stilte.
© Willem M. Roggeman, 2024