Soos ek al met vorige Nuuswekkers laat blyk het, is nie almal in Nederland beïndruk met Ramsey Nasr, hul Dichter des Vaderlands, se buite-kurrikulêre aktwiteite as politieke agitator nie. En veral in ‘n land waar daar tans op die politieke verhoog erge spanning en verdwarreling heers, kan so iets tot vlammende reaksie aanleiding gee. So land ek via ‘n skakel by De Contrabas op ‘n webtuiste met die naam DeJaap.nl waar die digter Hans van Willigenburg ‘n snydende aanval op Nasr by wyse van ‘n ope brief loods. Reeds met die openingsparagraaf besef die leser dat Van Willigenburg kwaad is: “Het moet maar eens gezegd: de schamele bijval die jij als Dichter des Vaderlands, immer waakzame Ramsey Nasr, oogst, mag tekenend heten voor het geestelijk verval in Nederland. Als er iemand aangewezen moet worden die met grote regelmaat en op een onveranderlijk hoog kwaliteitsniveau ten strijde trekt tegen de fascistische PVV en het intellectuele wrakhout daarachter en desnoods tot diep in de nacht de juiste spookbeelden uit het alfabet schudt, dan ben jij het wel: onze vaderlandse Nasr.”
Maar na ‘n uitgerekte tirade waar daar onder andere na Nasr verwys word as “dichter-soldaat”, eindig hy sy stuk met die volgende stukkie sarkasme: “Ik wens jou vanuit het diepste respect voor jouw talent en met heel mijn hart dan ook het nationale dichterschap van een ander, jou dierbaar land toe: Palestina! Jouw poëzie zal het daar, te midden van de bloedplassen van een geknecht volk, oneindig veel beter doen dan, hier, in de zee van helder verlichte huiskamers en weldoorvoede burgers. Want zoals het een groot kunstenaar betaamt, hunker jij naar een plek in het brandpunt van de geschiedenis, naar een verdedigings- of aanvalslinie waar jouw stem de doorslag geeft. Bij Lobith of Baarle-Nassau ga je die, dat zweer ik je, niet vinden.”
Die snaakste van dié stuk is egter die reaksie daarop. Ene Bart Nijman het die volgende ter ondersteuning van Van Willigenburg kwytgeraak: “Ramsey Nasr is een verongelijkt mannetje in een non-functie, van waaruit hij het hele volk zou moeten vertegenwoordigen – dus óók die anderhalf miljoen PVV-stemmers. Meneer de verongelijkte half-Palestijn gebruikt zijn positie echter om linkse onderbuikgevoelens te propageren. Van mij mag de hele functie ‘Dichter des Vaderlands’ meteen worden afgeschaft, maar als dat te veel gevraagd is, neem ik genoegen met het ontslag van Nasr. Vervelende moraalprediker.”
Gelukkig gaan nie almal akkoord met hierdie sentimente nie. So moes einste Van Willigenburg dit aan die vlymtong van ene BraveHendrik ontgeld: “Nimmer heeft men Hans van Willigenburg op een krekke formulering kunnen betrappen, noch, ooit, op een bijster originele gedachte. Het is altijd drip-en-drup-en-drap, steeds snip-en-snap, en altijd slaat het als een lul op een oeroud cliché. Altijd is het overal elders al 10x beter verwoord. Schijt hem uit, rol hem van de heuvel, die weemoedig makende onwelriekende kontenkrummel.”
Nou ja, kyk. Wat die laaste woord in die aanhaling hierbo beteken, weet ek nie. Maar beslis klink dit nie gesond nie. Vir jou leesplesier volg daar ‘n vers van Hans van Willigenburg hieronder. Oordeel maar self of hy een van die skoner uitveërs is wat tans probeer om hul eie Dichter des Vaderlands uit die annale gewis te kry.
***
Vrydag is ‘n besonderse mooi boek by die boekwinkels afgelewer: As die woorde begin droom is ‘n keur uit Wilhelm Knobel se digkuns, met heelwat ongepubliseerde verse en vertalings daarby. Johann de Lange was verantwoordelik vir dié uitsonderlike produk. Om die geleentheid te vier, het ons ook Marius Crous se besonderse oorsig van Knobel se digwerk uit die argiewe opgerakel en afgestof. Verder het Heilna du Plooy haar resensie oor Joan Hambidge se nuutste bundel, Visums by verstek, gelewer.
Aan die blogkant van sake is daar nuwe bydraes deur Andries Bezuidenhout en Pieter Odendaal om kennis van te neem.
Geniet die dag wat op hande is.
Mooi bly.
LE
De uitverkorenen?
Er zijn er die zonder Raden van Bestuur
aan een rietje zuigen en met een standpunt
robuust als een maliënkolder
hele gezelschappen tot overgave dwingen.
Er zijn er die zonder GPS een bos in wandelen
en de handen op hun rug vouwen
om eensklaps, als de spanning verslapt,
op een dartelende eekhoorn in de verte te wijzen.
Er zijn er die zonder cursus “Effectief communiceren”
iemand op een dusdanig natuurlijke manier aanraken
dat er sprake is van iets dat zich niet beschrijven laat,
zeker niet door professionele psychologen of filosofen.
Er zijn er, kortom, die het zonder kunnen.
Nóg wel.
Doelgroepgerichte heisessies zijn in de maak
om hun unieke talent verder te ontwikkelen.
Hans van Willigenburg