Johann van der Walt. Ode aan onsterflike verse
ode aan ontsterflike verse
ek weet, nes jy, hoe om my moedertong die knie te laat buig
‘n vreemde vel van inboorling tot woning te verklaar
en ‘n ander paradys ver van ossewakreun te betree
tóg bly verse jou verbintenis aan ons
afrikaans is nie bloot net ‘n taal wat ons wegsmyt nie dit weet jy goed
sy word opgeroep nie vanuit longe nie maar vanuit gees
selfs daar waar jy worstel met vergangklikheid sal afrikaans eerste
uit jou longe as verlangde spreekbeurt ontsnap
nes jy, weet ek ook hoe om skoensole langs die seine te slyp
eerstehands het ek ervaar hoe vensters geel happe uit parys-skemers byt
wat my wel stom laat is hoe jy, jare daarna, die apartheidskubbe
– frustrasies van tralies na palmsholtes oorgedra-
met brutale vers uit jou vel sonder wraak kon afskil?
sou julle ooit, na dít alles, híér op tuisbodem geluk kon uitkerf
of was dáárdie vroeë herfsaande in parys die ware koningkryk?
vyf-en-vyftig trappe daagliks geklouter tot nuutgevonde samesyn
(dit is juis oor daardie tyd wat ek hierdie woorde neerskryf)
sê my of jy soms nog wonder na waar jou eerste verse wei?
verby die nok, op teen die gebou, hemelwaarts
selfs verby drakoniese gesteentes wat van hoog op die stad neerkyk
alhoewel ‘n suksesvolle sprong oor die maan nooit op sy kerfstok sal beland
word sy blues- ‘n soektog na ‘n huis steeds versadig gelaat-
vra rustelose lesers op balkonne want hulle weet
tydens boekoopslaantyd kry ysterkoei opnuut ‘n kamp om in te sweet
© Johann van der Walt, 2020
